Μέσα στα τελευταία 15 χρόνια, συγκεντρώθηκε μια σειρά από μαγνητοφωνημένες συζητήσεις, άλλες που ξεκίναγαν τυχαία και άλλες που προκαλούνταν επί τούτου, για να γίνουν κάποια στιγμή βιβλία χωρίς αρχή και τέλος, έτσι, σαν κατάθεση μιας εποχής που χάνεται. Προσπάθησα να διατηρήσω, μέσα απ\' αυτές τις μικρές ιστορίες, αυτά τα θραύσματα μνήμης, όσο μπορεί κανείς, ένα ελάχιστο κλίμα από την γοητεία της αφήγησης, πράγμα απίθανα δύσκολο, χωρίς την χάρη, την μορφή και την φωνή αυτών των μοναδικών όντων. Προσπάθησα να αφαιρέσω από τις αφηγήσεις τα περιττά, αλλά να μη διορθώσω την σύνταξη και τις ατέλειες του προφορικού λόγου που η ανέμελη συζήτηση προκαλούσε. Δεν άλλαξα ακόμη και τις δύο συζητήσεις στον ενικό, παρ\' όλο που είναι κάτι που απεχθάνομαι. Μερικές φορές, οι ομιλητές επαναλαμβάνουν εικόνες και περιστατικά· ακόμα και αυτές τις επαναλήψεις δεν θέλησα να τις αφαιρέσω, αφού η μία συζήτηση απ\' την άλλη απείχαν σε χρόνο και η ίδια εικόνα στην ροή της κάθε διήγησης, έπαιρνε άλλο χρώμα. Το βιβλίο ανήκει σ\' αυτούς που ξεκίνησαν το όνειρο, σ\' αυτούς που χωρίς συνδικαλισμούς και κοινοτυπίες μας παρέσυραν κατά καιρούς να αφεθούμε στην μαγεία του θεάτρου. Μακάρι να υπάρχουν πάντα...

Δ. Φωτόπουλος